نحوه تست فلش پوینت

مانند ویسکوزیته ، آزمایش نقطه اشتعال نیز همیشه بخشی استاندارد از مشخصات روان کننده بوده است. و به دلیل هزینه کم ، سادگی و تطبیق پذیری آن ، این آزمون در بین جامعه تجزیه و تحلیل روغن استفاده شده نیز محبوب است. معمولاً به عنوان یک تست سریع عبور / شکست برای رقت سوخت استفاده می شود ، در سالهای اخیر کاربردهای بیشتری ظاهر شده است. آنالیزور آزمایشگاه می تواند اطلاعات مربوط به نقطه اشتعال روغن استفاده شده را برای عیب یابی مشکلاتی از قبیل خرابی حرارتی ، اشعه گاما ، آلودگی با حلال ، روغن مخلوط (یا اشتباه) و آلودگی ضد یخ استفاده کند.

 

 

نقطه اشتعال روغن چیست؟

نقطه اشتعال کمترین دمایی است که در آن بخار بالای نمونه روغن با عبور یک منبع احتراق از روی آن لحظه ای روشن یا فلش می شود. نقطه اشتعال (به طور معمول 225 درجه سانتیگراد یا 440 درجه فارنهایت برای روغن های معدنی) نشانه ای از خطرات ایمنی روان کننده در رابطه با آتش سوزی و انفجار است. نقطه اشتعال و نقطه آتش سوزی کمی بالاتر توسط ASTM D92 و D93 پوشانده شده اند.

با این حال ، نباید نقطه اشتعال را با دمای اشتعال خودکار (AIT) اشتباه گرفت ، یعنی دمایی (به طور معمول 360 درجه سانتیگراد یا 650 تا 700 درجه فارنهایت برای روغن های معدنی) که در آن بخار روغن به طور خود به خود و بدون منبع احتراق احتراق می کند. این خاصیت مهم مایعات هیدرولیکی مقاوم در برابر آتش در سیستم های EHC در توربین های بخار است.

طبق ASTM ، که برای اولین بار آزمایش را در سال 1924 استاندارد کرد ، نقطه اشتعال کمترین دمایی است که در آن یک منبع اشتعال باعث می شود بخارهای نمونه (روان کننده) در شرایط تعیین شده مشتعل شوند. گفته می شود روغن هنگامی که شعله ای ظاهر می شود و بلافاصله خود را در کل سطح پخش می کند ، "چشمک می زند".

روغن چشمک می زند زیرا وقتی یک مخلوط قابل اشتعال به اندازه کافی گرم می شود ، باعث بوجود آمدن بخارها و مخلوط شدن با اکسیژن موجود در هوا می شود. دمای نقطه اشتعال روغن تقریباً با فشار بخار 3-5 میلی متر جیوه مطابقت دارد.

وقتی شعله کوچک (منبع اشتعال) به سطح روغن وارد شود ، این مخلوط بخار لحظه ای می سوزد و در صورت رسیدن به دمای بحرانی ، خاموش می شود. گرم شدن مداوم روغن (معمولاً 50-75 درجه فارنهایت بالاتر از دمای نقطه اشتعال) باعث می شود تا "نقطه آتش" حاصل شود. همانطور که از نامش پیداست ، نقطه آتش دمایی است که در آن یک شعله پایدار حاصل می شود (بیش از چهار ثانیه).

استفاده از فلش پوینت برای ردیابی و اندازه گیری رقت سوخت

در ابتدا ، نقطه اشتعال برای تعیین خطر آتش سوزی سوختها و روغنهای ذخیره یا حمل و نقل ساخته شده است. با این حال ، همراه با آزمایش های دیگر مانند ویسکوزیته ، شاخص ویسکوزیته و وزن مخصوص ، نقطه اشتعال می تواند هم کیفیت روغن خام را که از آن روان کننده گرفته شده و هم کیفیت فرآیند تصفیه را نشان دهد.

نقطه اشتعال همچنین می تواند تشخیص دهد که روغن پایه یک برش منفرد یا باریک بوده است یا اینکه ترکیبی از دو بخش را نشان می دهد (دو روغن پایه با ویسکوزیته های مختلف با هم مخلوط شده). و ، ممکن است نقطه اشتعال نشانه ای از نوسانات و محتوای فرارترین اجزای روغن آزمایش باشد. نقطه اشتعال چیزی در مورد نوسانات روغن به طور کلی بیان نمی کند.

برخلاف روغنهای معدنی که مدتها قبل از رسیدن به نقاط اشتعال شروع به تبخیر می کنند ، برخی از مواد مصنوعی تا زمانی که شروع به تجزیه (تبخیر مخرب) نکنند ، تبخیر نمی شوند. از این رو ، نقاط اشتعال این مواد مصنوعی می توانند بسیار بالاتر از نقاط روغن های معدنی ویسکوزیته های مشابه تصفیه شده متعارف باشند.

در حالی که روشهای دقیق تری برای اندازه گیری رقت سوخت وجود دارد (به عنوان مثال ، تقطیر بخار برای کروماتوگرافی بنزین و گاز برای سوختهای دیزلی و بنزین) ، نقطه اشتعال به عنوان یک ابزار غربالگری عبور / خرابی بسیار مناسب است که برای اکثر کاربردهای تجزیه و تحلیل روغن استفاده می شود. به دلیل نقاط اشتعال کم اکثر سوخت ها ، معمولاً می توان به افت ناگهانی دمای فلاش در روغن میل لنگ به عنوان نشانه ای از رقت اعتماد کرد. با این حال ، موارد استثنایی وجود دارد ، به ویژه در مورد سوخت دیزل.

 

از آنجا که اغلب برخی از ترکیبات فرار پایان نور برخی از روغنهای روغن با انتهای سنگین سوخت همپوشانی دارند ، ممکن است وجود رقت سوخت کمتر مشخص باشد. این امر به ویژه هنگامی صادق است که تمام رقت سوخت در نتیجه دمش حاصل شود ، یعنی سوخت از طریق محفظه احتراق وارد لنگ می شود.

در چنین مواردی فقط انتهای سنگین ممکن است با انتهای نور اکسید شده به عنوان بخشی از گازهای خروجی وارد روغن شود. با این وجود ، در صورت نشت سوخت خام ، از جمله انژکتور دریبل ، می توان تمام یا درصد زیادی از انتهای روشنایی سوخت را با روغن میل لنگ مخلوط کرد. یکی دیگر از عوامل تأثیرگذار این است که دمای گرم میل لنگ در حال اجرا به تنهایی برای جوشاندن بخش های سوخت سبک بسیار کافی است و باعث می شود که انتهای سنگین کمتر فرار و چسبناکتر با روغن مخلوط شده و با تست نقطه اشتعال غیرقابل شناسایی باشد.

رقت سوخت ویسکوزیته روان کننده را کاهش می دهد. با این حال ، اگر از ویسکومتر به تنهایی برای غربالگری سوخت استفاده شد ، ممکن است به دلایلی که در بالا توضیح داده شد ، کم و بدون رقیق شدن قابل تشخیص نیست.

این بیشتر با اثرات اغلب تداخل دهنده ضخیم شدن چسبناک از دوده (همچنین محصول دمش) ، نوسانات روغن پایه (ضخیم شدن) و رقیق شدن برش اصلاح کننده VI است. این امکان وجود دارد که روغن میل لنگ در اثر رقت سوخت نازک شود (یا اگر نور به پایان نرسد جوش بیاید) ، نازک شدن از محفظه اصلاح کننده VI ، ضخیم شدن در برابر فرار شدن و ضخیم شدن از افزایش بار دوده - همه در همان زمان.

از نظر ظاهری ممکن است این مسئله به نظر مشکلی برسد که اگر ویسکوزیته ترکیبی تغییر نکند مشکلی ایجاد نمی کند. با این حال ، با وجود اثر ویسکوزیته خنثی ، عواقب مخرب بالقوه ، از جمله از دست دادن پراکندگی ، محافظت از لباس ضد و پایداری اکسیداسیون ، یک خطر جدی است.

نقطه اشتعال می تواند توانایی یک برنامه تجزیه و تحلیل روغن را برای شناسایی قابل اعتماد سطوح غیر طبیعی سوخت افزایش دهد. حتی اگر فقط به عنوان یک آزمایش استثنا استفاده شود ، می تواند در برابر نتیجه مثبت کاذب در مورد رقت سوخت از نتیجه اصلی ویسکوزیته پایین جلوگیری کند.

اگر ، به عنوان مثال ، گرانروی کم ناشی از روغن آرایش نامناسب (با گرانروی کمتر) باشد ، ممکن است فلاش با نشان دادن عدم تغییر نسبت به خط پایه جدید روغن ، این موضوع را تأیید کند. با این حال ، رقت سوخت تقریباً به طور حتم نقطه اشتعال کمتری را از روغن مرجع جدید ثبت می کند. شکل 3 نموداری را نشان می دهد که رابطه کلی بین نقطه اشتعال و درصد رقت (سوخت خام) را نشان می دهد.

از آنجا که برای دستیابی به نقطه اشتعال با استفاده از روش های معمول Cleveland Open Cup یا Pensky Marten Closed Cup معمولاً 30 دقیقه یا بیشتر طول می کشد ، بسیاری از آزمایشگاه ها روش جام بسته بسته مقیاس کوچک توصیف شده در ASTM D 3828 را ترجیح می دهند. در این روش (روش A) یک نقطه اشتعال هدف از قبل تعیین شده است ، مثلاً 20 تا 30 درجه سانتیگراد پایین تر از پایه جدید روغن است (شکل 4) ، مربوط به رقت سوخت 1.5 - 2.0٪ است.

مقدار کمی روغن استفاده شده (2 میلی لیتر) باعث می شود دمای هدف به سرعت ، به طور معمول در عرض 1-2 دقیقه برسد. سپس از جرقه زن برای شروع فلاش استفاده می شود. در صورت به دست آمدن فلش ، تست روغن از کار می افتد و احتمال رقت سوخت را نشان می دهد.

در مواردی که روغن در تست غربالگری نقطه اشتعال شکست می خورد ، می توان یک یا چند آزمایش استثنا را برای تأیید و کمی کردن رقت سوخت تجویز کرد. آزمایش های استثنایی احتمالی شامل کروماتوگرافی گازی و طیف سنجی مادون قرمز است. بنابراین ، می توان برای تعیین درصد رقت سوخت ، درجه حرارت نقطه اشتعال محدود را تعیین کرد (شکل 3).

بسته به نوع کاربرد ، برای موتورهای دیزلی ، یک حد احتیاط معمولاً در حدود رقت 1.5٪ (فلاش -20 درجه سانتیگراد) و حد بحرانی در رقت 3٪ تا 5٪ (فلاش -40 ° C تا -60 ° C) تنظیم می شود . منحنی های کالیبراسیون مخصوص برنامه بر اساس پروتکل آزمایش واقعی (لیوان باز ، لیوان بسته و غیره) ، مارک / درجه روغن موتور و نوع سوخت ، دقت در ترجمه افت نقطه اشتعال به درصد رقت سوخت را تا حد زیادی بهبود می بخشد.

علاوه بر ویسکوزیته و فلش ، سایر آزمایشات معمول تجزیه و تحلیل روغن که ممکن است رقت سوخت را نشان دهد ، شامل تجزیه و تحلیل عنصری (غلظت افزودنی متناسب کاهش یافته) ، آزمایش لکه بینی ، تست خراش ، بو و پایداری اکسیداسیون (به عنوان مثال RBOT و DSC) است. همچنین گزارش شده است که شاخص ویسکوزیته به دلیل رقت سوخت به شدت تغییر خواهد کرد.

مشخص شده است که غلظت های سوخت دیزل بیش از پنج درصد باعث از دست رفتن زودرس پراکندگی ، منجر به رسوب و پلاگین شدن فیلتر می شود . این ممکن است از آزمایش بلات لک یا با تعریف نسبت محلول های محلول پنتان در لخته شدن به محلول های محلول در پنتان منعقد نشده (ASTM D 893) مشاهده شود که گاهی اوقات شاخص پراکندگی نامیده می شود. عدد کم نمایانگر پراکندگی ضعیف است.

سایر کاربردها برای تست نقطه فلاش در تجزیه و تحلیل روغن دست دوم

برای آزمایشگاه ها استفاده از تست نقطه اشتعال در برنامه های خارج از تجزیه و تحلیل روغن موتور استفاده نمی شود . با این حال ، بسته به کاربرد دستگاه ، محیط کار ، احتمال آلودگی و شرایط تنش زا ، یک تست نقطه اشتعال ممکن است اولین نشانه از خرابی خاص و شرایط ریشه ای را ارائه دهد.

بنابراین استفاده از آن باید در تعریف ورقهای آزمون معمول برای همه برنامه های تجزیه و تحلیل روغن استفاده شود. و ، قطعاً باید در بین چندین تست استثنایی استراتژیک باشد که برای تأیید و تشخیص شرایط غیر مطابقت گاه به گاه مورد استفاده در آزمایشات معمول مانند ویسکوزیته و طیف سنجی مادون قرمز استفاده می شود. در زیر لیستی از برنامه های آزمایش نقطه اشتعال غیر از رقت سوخت آورده شده است :

ترک خوردگی روغن پایه

گاهی اوقات ، دمای بسیار محلی و محلی می تواند منجر به شکاف و تکامل گاز درون روغن شود و نقطه اشتعال را کاهش دهد. این ممکن است در اثر دمای بالای فلاش (با نقطه اشتعال اشتباه گرفته نشود) فیلم های فشار بسیار بارگیری شده در تماس های غلتکی برخی از یاتاقان ها و واحدهای دنده. همچنین ممکن است در جایی رخ دهد که دمای سطح ماشین به دلیل نزدیک بودن به بخار یا کوره ها بسیار گرم باشد.

سو mis استفاده از بخاری های مخزنی با تراکم وات بالا نیز می تواند باعث ترک خوردگی حرارتی شود. و هوادهی از سیستم های هیدرولیک معمولا در معرض مایع به دمای آدیاباتیک بسیار بالا که حباب های هوا به طور ناگهانی تحت فشار (همچنین می تواند در کمپرسور و مناطق بار یاطاقان رخ می دهد). در سیستم های هیدرولیک ، شرایطی به عنوان میکرو دیزل شناخته می شود که دمای هوا در حباب های هوای فشرده به اندازه کافی بالا باشد تا خود به خود شعله ور شود.

صرف نظر از منبع گرما ، اگر دمای محلی روغن بیش از 550 درجه سانتیگراد مجاز باشد ، خطر ترک خوردگی واقعی وجود دارد (بستگی به نوع روغن و سایر شرایط کار دارد). این ترک خوردگی می تواند منجر به تشکیل ریزهای کربن (کک) و مواد فرار با نقطه جوش کم در روغن شود که دمای نقطه اشتعال را کاهش می دهد. همچنین ، قرار گرفتن در معرض تابش گاما ، مانند مواردی مانند هیدرولیک کنترل سوخت در نیروگاه هسته ای ، می تواند باعث تکامل گاز و پایین آمدن نقطه اشتعال شود.

آلودگی

از آنجا که نقطه اشتعال به مواد تشکیل دهنده نقطه جوش کم درون روغن حساس است ، تغییر در نقطه اشتعال (بالا یا پایین) ممکن است وجود مهمان ناخوانده ، یعنی یک آلاینده را نشان دهد. علاوه بر سوخت دیزل و بنزین ، سایر آلاینده های متداول در نقطه جوش کم شامل گاز طبیعی (موتورهای گازسوز و کمپرسورها) و حلال ها هستند.

ممکن است آلودگی با حلال زمانی پیدا شود که مثلاً یک جعبه دنده با نفتا ، نفت سفید یا مواد تمیز کننده قابل اشتعال تمیز شود. مشخص شده است كه برخی از آلاینده ها نقطه اشتعال را افزایش می دهند. این می تواند از سطح بالای آلودگی آب در روغن رخ دهد ، این یک تداخل رایج در آزمایش نقطه اشتعال است. آلودگی آب همچنین می تواند به دلیل خاصیت خاص در برخی از سیستم های مینی فلش که از تغییر فشار برای تشخیص گرما استفاده می کنند ، باعث کاهش چشم پوشی شود.

جوشیدن آب می تواند به عنوان مثال یک مثبت کاذب در سوخت ایجاد کند. همچنین در مواردی که از شعله خلبان گاز استفاده می شود ، آب می تواند شعله را از بین ببرد. یک راه حل برای مقابله با آب افزودن ذرات سولفات کلسیم یا کربنات کلسیم قبل از انجام فلش است. سانتریفوژ راه حل دیگری است. همچنین گزارش شده است که گرد و غبار ذغال سنگ و گلیکول ( ضد یخ ) می توانند اجزای روغن فرار را سنتز کرده و منجر به افزایش دما در نقطه اشتعال شوند.

روغن اشتباه / روغن مخلوط

همانطور که در شکل 5 نشان داده شده است ، نقاط اشتعال برای روغنهای معدنی تصفیه شده متعارف می تواند از 165 درجه سانتیگراد برای روغن ویسکوزیته ISO 22 تا 260 درجه سانتیگراد بالا برای روغن ویسکوزیته ISO 1000 باشد. نقاط اشتعال نیز تحت تأثیر نوع روغن خام و فرآیند تصفیه تا حدودی در گریدهای گرانروی متفاوت است.

همانطور که قبلاً ذکر شد ، روان کننده های مصنوعی معمولاً نقاط اشتعال بالاتری نسبت به روغن های معدنی دارند. بنابراین ، گاهی اوقات می توان روغن روغن یا مخلوط را با استفاده از آزمایش نقطه اشتعال تشخیص داد. با این حال ، از دیدگاه عملی ، آزمایشات معمول دیگر مانند طیف سنجی مادون قرمز ، TAN ، گرانروی و رنگ در هشدار دادن به کاربران در مورد روان کننده های اشتباه یا مخلوط موثرتر هستند. در این موارد ، آزمون نقطه اشتعال بهتر نقش مهمی را ایفا می کند.

تفریق از روغن

روانکاری که برای مدت طولانی تحت دمای عملیاتی بالا قرار می گیرد ، ممکن است قسمت قابل توجهی از پایان نور خود را در اثر تبخیر از دست بدهد. برخی از روان کننده ها ، به دلیل تصفیه روغن پایه و مخلوط های "dell-bell" ، (گرانروی زیادی که با ویسکوزیته کم مخلوط شده و ویسکوزیته متوسط ترکیبی ایجاد می کند) بیش از سایرین حساس به فرار هستند.

علاوه بر این ، ممکن است که استفاده معمول از دهیدراتورهای خلا temperatures در دمای ورودی بالا باعث تبخیر برخی از افزودنی ها و کسرهای روغن پایه نقطه جوش کم شود.

نمونه گیری و نمونه برداری

به منظور اطمینان از نتایج دقیق نقطه اشتعال ، مهم است که یک نمونه نماینده به ابزار ارائه شود. به دلایل مختلف ، گفتن این کار آسانتر از انجام است. شایان ذکر است که اقدامات احتیاطی در اینجا برای هر آزمایشی ( FTIR ، کروماتوگرافی گازی و غیره) برای اندازه گیری آلاینده های نقطه جوش کم مانند سوخت به همان اندازه صادق است .

به عنوان مثال ، اگر نمونه به درستی آب بندی نشود ، با گذشت زمان بسیاری از سوخت ها از روغن تبخیر می شوند. و ، بخش های سوخت سبک می توانند به معنای واقعی کلمه در دیواره ظروف نمونه خاصی مانند آنهایی که از پلی اتیلن و پلی پروپیلن ساخته شده اند ، پخش شوند. در چنین مواردی ، بطری های پلاستیکی و شیشه ای PET ترجیح داده می شوند.

همچنین ممکن است در هنگام استفاده از پمپ های نمونه گیری خلاuum برای بیرون کشیدن روغن موتورهای گرم از کارترها ، کسری از سوخت سبک از بین برود. خلا generated ایجاد شده نه تنها روغن را می کشد بلکه می تواند نقطه جوش سوخت را به شدت کاهش دهد و منجر به تبخیر آن شود. به همین دلیل و دلایل مهم دیگر ، مکان ترجیحی نمونه گیری برای روغن های لنگ در خط فشار بین پمپ و فیلتر با استفاده از روش نمونه گیری قابل قبول در منطقه زنده است.

احتیاط توسط آزمایشگاه نیز لازم است. قبل از آزمایش نقطه اشتعال یا هرگونه تست رقت سوخت ، نباید نمونه ها را بدون لمس ، تحت خلاuum گرم کرد یا گرم کرد. بسیاری از روش ها و دستورالعمل های دقیق در استانداردهای نقطه اشتعال ASTM وجود دارد که باید برای اطمینان از کیفیت و دقت آزمایش رعایت شوند.

تست های استاندارد فلش نقطه برای روان کننده ها

به منظور اطمینان از صحت و کیفیت ، بهتر است از روشهای استاندارد نقطه اشتعال و پیکربندی های ابزار پیروی کنید. آزمونهای مختلف بسیاری توسط مقامات استاندارد مانند ISO ، ASTM و IP منتشر شده است. با این حال ، فقط سه مورد برای روان کننده ها و مایعات هیدرولیکی استفاده می شود . و ، به دلیل تفاوت در این روش ها ، دمای نقطه اشتعال باید همیشه مخصوص روش استفاده شده ذکر شود. شرح مختصری از سه رویه نقطه اشتعال به شرح زیر است (به شکل 6 نیز نگاه کنید ):

 

 

جام آزاد کلیولند (COC)

این روش آزمون از یک ظرف فلزی باز استفاده می کند که با روغن نمونه پر شده است. سپس روغن با سرعت تعیین شده گرم می شود و به طور دوره ای یک شعله کوچک خلبان (جرقه زن) از سطح آن عبور می کند. این کار تا زمانی که فلاش ظاهر شود ادامه می یابد.

سپس دمای روغن به عنوان نقطه اشتعال آن ثبت می شود. این روش بیشترین کاربرد را در ارائه خواص فیزیکی و شیمیایی روان کننده جدید دارد. در آزمایشگاه تجزیه و تحلیل روغن استفاده شده ، این روش می تواند به روغن بیش از حد معمول و به یک آزمایش بیش از حد طولانی نیاز داشته باشد.

و برای رقت سوخت ، حد پایین حساسیت ممکن است ناکافی باشد زیرا در حالت باز ، بخارات را به اندازه کافی حفظ نمی کند تا بتواند فلاش دریافت کند.

جام بسته Pensky-Marten

با استفاده از این آزمایش ، نمونه در یک ظرف بسته که شعله خلبان به طور دوره ای در آن وارد می شود ، محصور می شود. علاوه بر این ، روان کننده در طول دوره گرم شدن تحریک می شود و کمترین دمایی که در آن فلش ظاهر می شود ثبت می شود.

همانند روش COC ، مقدار قابل توجهی مایعات و زمان برای انجام آزمایش مورد نیاز است. با این وجود ابزارهای کاملاً خودکار از تأمین کنندگان مختلف در دسترس است. در اندازه گیری رقت سوخت ، یک مزیت Pensky-Marten نسبت به روش COC ، افزایش حساسیت به غلظت های پایین رقت سوخت است ( شکل 7 ).

تستر بسته مقیاس کوچک

این دستگاه تست کننده نقطه اشتعال در مقیاس کوچک با نام های مختلفی (به عنوان مثال ، مینی فلش) ساخته می شود و شاید برای سازگاری معمول با روغن استفاده شود. در حالی که هم از Pensky-Marten و هم از COC می توان به عنوان تست کننده عبور / عدم موفقیت استفاده کرد ، این روش فقط با 1-2 میلی لیتر مایعات در عرض 1-2 دقیقه آزمایش غربالگری (روش A) را انجام می دهد.

نقطه اشتعال محدود را نیز می توان بدست آورد (روش B) اما به مایعات و زمان بیشتری نیاز است. همچنین لازم به ذکر است که تکرارپذیری و تکرارپذیری این روش کاملاً بهتر از دو آزمون قبلی است ( شکل 8 ). بسیاری از آزمایشگاه های تجزیه و تحلیل روغن کارکرده با تولید بالا از این روش با نمونه گیری خودکار در حالت عبور / خرابی در غربالگری رقت سوخت استفاده می کنند.

نتیجه گیری

نقطه اشتعال آزمایش زمان را تحمل کرده است. در بسیاری از کاربردهای تجزیه و تحلیل روغن استفاده شده ، آزمون نقطه اشتعال به عنوان روش انتخابی در شناسایی برخی از آلاینده ها و شرایط روانکاری غیر مطابق باقی مانده است. در موارد دیگر هنگامی که شرایط مشکوک قبلاً پرچم گذاری شده باشد ، نقطه اشتعال به عنوان یک ابزار تشخیصی قابل اعتماد یا آزمایش تأیید کننده عمل می کند. و مانند اکثر موارد در دنیای آنالیز روغن ، موفقیت در استفاده از نقطه اشتعال به پایبندی دقیق به مواردی مانند دست زدن به نمونه و پروتکل آزمایش بستگی دارد.

مرجع
کتاب استاندارد ASTM سالانه (1999)

گیل ، آگوستوس اچ. ، کتاب کوتاه کتاب تجزیه و تحلیل روغن ، شرکت JB Lippincott ، 1898.

Caines ، AJ و RF Haycock ، مرجع کتاب روان کننده های خودرو ، SAE 1996.

Snook ، Willett A. ، Lubrication ، جلد 54 ، شماره 9 ، 1968. انتشارات Texaco

مولر ، UJ ، روان کننده ها در عملیات ، انتشارات مهندسی مکانیک ، آموزشی ویبولیتین

Shublein ، RL ، روان کننده های مصنوعی و مایعات عملکردی با عملکرد بالا ، مارسل دکر ، 1999